Ile w 2021 roku wyniesie wynagrodzenie minimalne? Zgodnie z rozporządzeniem rządu w stosunku do roku poprzedniego przewidziano wzrost jego wartości o 200 zł, co pozwoliło na ustalenie płacy minimalnej w bieżącym roku w wysokości 2 800 zł.

Pomimo apelów pracodawców, którzy w związku z trwającą sytuacją epidemiologiczną i spodziewaną wskutek niej recesją wnosili o utrzymanie płacy minimalnej na poziomie tej, która obowiązywała w roku ubiegłym (2 600 zł), rząd nie przychylił się do ich próśb i zdecydował się na podniesienie minimalnego wynagrodzenia.

Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie płacy minimalnej

Ostatecznie przyjęte zostało Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 września 2020 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2021 r. Zgodnie z ww. aktem prawnym płaca minimalna będzie stanowić 53,2 proc. prognozowanego na rok bieżący przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej (5 259 zł). Mówimy zatem o wzroście w stosunku do roku ubiegłego o 7,7 proc. A zatem pracownik zarabiający w roku 2021 minimalne wynagrodzenie (pamiętajmy, że 2 800 zł stanowi kwotę brutto) będzie otrzymywał na rękę pensję w wysokości 2 061,67 zł.

Tym samym rozporządzeniem zmieniono również minimalną stawkę godzinową. Należy zaznaczyć, że jej wartość jest powiązana z wysokością minimalnego wynagrodzenia. W ubiegłym roku minimalna stawka godzinowa wynosiła 17 zł, natomiast w roku bieżącym została podniesiona do 18,30 zł. W tym przypadku mówimy zatem o wzroście o 1,30 zł w stosunku do roku ubiegłego. Minimalna stawka godzinowa w wysokości 18,30 zł brutto oznacza, że pracownik otrzyma za wykonaną pracę 12 zł netto.

Warto w tym miejscu wspomnieć, że, zgodnie z danymi z GUS, płacę minimalną otrzymuje w naszym kraju około 1,75 mln pracowników. Zgodnie z szacunkami minister rodziny, pracy i polityki społecznej wzrost płacy minimalnej do poziomu 2 800 zł brutto przełoży się więc na wzrost dochodów gospodarstw domowych o około 3 mld złotych. Jednocześnie należy pamiętać, że – jak wskazują eksperci – wzrost płacy minimalnej wpływa na wynagrodzenie tych pracowników, którzy zarabiają najmniej, nie wpływa jednak na wysokość pensji pozostałych pracowników.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 września 2020 r., które wprowadza wymienione wyżej zmiany, można znaleźć w Internetowym Systemie Aktów Prawnych (Dz.U. 2020 poz. 1596).

Emerytury stażowe pozwoliłyby przejść na emeryturę nawet o 5 lat wcześniej niż możliwe jest to obecnie. Warunkiem jest opłacanie składek ZUS przez 35 lat w przypadku kobiet i 40 lat w przypadku mężczyzn. Pomysłodawcą takiego rozwiązania był prezydent Andrzej Duda. Jednak na razie nic w tej kwestii nie uległo zmianie. Obecnie przejście na emeryturę możliwe jest po osiągnięciu wieku emerytalnego, który dla kobiet wynosi 60 lat, a dla mężczyzn 65 lat.

W przypadku projektowanej zmiany w prawie emerytalnym, kryterium, na podstawie którego przyznałoby świadczenie, byłby nie wiek ubezpieczonego, a jego staż pracy. Tak, jak wskazaliśmy powyżej, dla otrzymania emerytury stażowej kobiety musiałyby przepracować minimum 35 lat, a mężczyźni mogliby przejść na emeryturę po przepracowaniu lat 40. Taka zmiana to ukłon w kierunku osób, które w naszym kraju wcześnie rozpoczynają pracę zawodową.
Czytaj dalej

Jednym z postulatów Nowego Ładu, czyli programu rządowego, który ma zostać podany do publicznej wiadomości w najbliższym czasie, jest zwiększenie nakładów na ochronę zdrowia do 7 proc. PKB. Założenia tego programu miały zostać przedstawione 20 marca br. Ostatecznie jednak ich prezentację przesunięto na późniejszy termin. Za oficjalną przyczynę przesunięcia podano pandemię.

Pomimo tego, że dokładnych założeń Nowego Ładu jeszcze nie przedstawiono, za jeden z prawdopodobnych scenariuszy podaje się podwyżki na ubezpieczenia zdrowotne. To z nich mają pochodzić dodatkowe środki na służbę zdrowia. Nie wiadomo jednak, kto zostanie objęty taką podwyżką i jaka będzie jej wysokość. Mówi się o kilku wariantach, jednym z nich jest wzrost składek dla przedsiębiorców.

Czytaj dalej

W ostatnich dniach burzliwą dyskusję wywołał planowany przez rząd podatek od reklamy. Opublikowane założenia do projektu ustawy mówią o pozyskaniu w ten sposób dodatkowych przychodów dla Narodowego Funduszu Zdrowia, Narodowego Funduszu Ochrony Zabytków, a także o utworzeniu Funduszu Wsparcia Kultury i Dziedzictwa Narodowego w Obszarze Mediów.

Zgodnie z projektem ustawy zostanie wprowadzona składka z tytułu reklamy internetowej oraz reklamy konwencjonalnej. Opodatkowaniu mają podlegać media, a dokładniej usługodawcy świadczący na terenie naszego kraju usługi reklamy internetowej oraz konwencjonalnej.

Czytaj dalej

Jednoosobowa działalność gospodarcza to najpopularniejsza w Polsce forma organizacyjno-prawna przedsiębiorstw. Jej założenie jest stosunkowo proste i nie wymaga kapitału początkowego. Wystarczy jeśli rozpoczynający działalność przedsiębiorca dokona wpisu w CEIDG, co można zrobić online, bez wychodzenia z domu. W celu dopełnienia wszystkich formalności konieczne jest też odwiedzenie ZUS-u (złożenie deklaracji ZZA lub ZUA) oraz Urzędu Skarbowego, jeśli przedsiębiorca chce być czynnym podatnikiem VAT. Prowadząc działalność gospodarczą, przedsiębiorca powinien być gotowy na wypełnianie szeregu związanych z tym obowiązków.

Obowiązków ewidencyjnych związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest bardzo dużo. Nie wszystkie dotyczą każdego przedsiębiorcy. Część z nich może wynikać ze specyfiki i rodzaju prowadzonej działalności. Są jednak i takie, które dotyczą każdego, kto prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, a ich niedopełnienie może się wiązać z poważnymi konsekwencjami. Poniżej informujemy o tych najważniejszych.

Prowadzenie księgowości

Zależnie od wielkości firmy i wybranej formy opodatkowania przedsiębiorca będzie zobligowany do prowadzenia ewidencji podatkowej w różnej formie.

Najczęstszą formą jest prowadzenie księgi przychodów i rozchodów (KPiR), czyli tzw. uproszczonej księgowości przeznaczonej dla mniejszych firm. Ewidencję można prowadzić w formie elektronicznej lub papierowej. Jej wzór został określony w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 23 grudnia 2019 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Uproszczona forma prowadzenia księgowości ma na celu naliczenie należnego dla państwa podatku na zasadach ogólnych (17% i 32%) lub według stawki liniowej (19%). Wybór stawki linowej należy zgłosić w fiskusie.

Jeżeli przedsiębiorca zdecydował się na opodatkowanie w formie ryczałtu ewidencjonowanego, nie musi ewidencjonować kosztów. Koniecznie natomiast powinien prowadzić ewidencję przychodów zgodnie ze wzorem z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. To najprostsza forma księgowości. Podobnie jak KPiR można prowadzić ją w formie papierowej albo elektronicznej.

Karta podatkowa jest świetnym rozwiązaniem dla tych przedsiębiorców, którzy formalności w firmie chcą ograniczyć do minimum oraz tych, którzy mają niskie koszty prowadzenia działalności. Rozliczenie w formie karty podatkowej nie nakłada na przedsiębiorcę obowiązku prowadzenia księgowości. Przedsiębiorca, który wybrał tę formę opodatkowania, jest natomiast zobligowany do odprowadzania podatku dochodowego według ustalonej na dany rok stawki. Jej wysokość zależy rodzaju i miejsca prowadzenia działalności oraz ilości zatrudnionych w firmie pracowników. Przedsiębiorca rozliczający się z fiskusem w ten sposób, nie musi składać zeznań podatkowych.

Pełna księgowość jest najbardziej złożoną formą prowadzenia ewidencji podatkowej, do której zobligowani są przedsiębiorcy, których przychód netto za poprzedni rok obrotowy wyniósł co najmniej 2 mln euro. Dotyczy więc dużych podmiotów. Pełną księgowość mogą dobrowolnie prowadzić też mniejsze przedsiębiorstwa, zgłosiwszy uprzednio ten fakt w urzędzie skarbowym. Ta forma prowadzenia ewidencji podatkowej wiąże się dla przedsiębiorcy z większą liczbą obowiązków. Poza księgami rachunkowymi podatnik jest też zobligowany do prowadzenia dodatkowych ewidencji i przygotowywania sprawozdań finansowych.

Ewidencja zakupu i sprzedaży VAT

Czynni podatnicy VAT mają obowiązek prowadzenia ewidencji zakupu i sprzedaży VAT i przesyłania do urzędu skarbowego informacji w postaci pliku JPK V7. Ewidencję prowadzi się w formie elektronicznej, a generowany plik stanowi połączenie dwóch innych dokumentów, które podatnicy VAT składali do fiskusa w przeszłości: deklaracji VAT oraz pliku JPK. Więcej o tej zmianie pisaliśmy w artykule Co zawiera nowa struktura JPK_V7 oraz Nowy JPK – istotne zmiany od października 2020.

Ewidencja środków trwałych

W ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych należy ująć te środki, których przewidywany okres użytkowania przekracza 1 rok, a wartość przekracza 10 000 zł netto w przypadku płatników VAT oraz 10 000 zł brutto w przypadku przedsiębiorców, którzy płatnikami VAT nie są. Środki o mniejszej wartości mogą, ale nie muszą być ujmowane w ewidencji. Jej prowadzenie stanowi warunek ujmowania odpisów amortyzacyjnych w kosztach uzyskania przychodu firmy. Należy pamiętać o tym, że w ewidencji każdy środek trwały powinien mieć przypisany odpowiedni symbol z Klasyfikacji Środków Trwałych, który będzie decydował o zastosowaniu odpowiedniej stawki amortyzacyjnej.

Ewidencja przebiegu pojazdu

Ewidencję przebiegu pojazdu prowadzi się na potrzeby podatku dochodowego i podatku VAT. Ewidencję dla celów VAT prowadzi przedsiębiorca, który jest czynnym podatnikiem VAT. Chcąc odliczyć 100% podatku VAT, powinien użytkować samochód wyłącznie na potrzeby związane z działalnością gospodarczą. W przypadku pełnego odliczenia podatnik powinien złożyć do urzędu skarbowego VAT-26. Jeśli jednak samochód jest również wykorzystywany do celów prywatnych, podatnik będzie mógł odliczyć 50% podatku VAT.

Wydatki na samochód można ująć też w kosztach firmy, jednak tutaj znaczenie ma to, czy pojazd został wpisany do ewidencji środków trwałych. Jeśli samochód stanowi środek trwały, to przedsiębiorca, który prowadzi ewidencję przebiegu pojazdu, będzie mógł odliczyć 100% wydatków na jego użytkowanie. Jeśli przedsiębiorca takiej ewidencji nie prowadzi, odliczy jedynie 75% wydatków.

Możliwe jest też wykorzystywanie na potrzeby prowadzenia działalności samochodu prywatnego, niebędącego składnikiem majątku firmy. Przedsiębiorca nie musi wtedy prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, ale może odliczyć 20% wydatków poniesionych na jego użytkowanie.

To jednak nie koniec obowiązków przedsiębiorcy. W niektórych przypadkach konieczne jest prowadzenie ewidencji pracowniczych, ewidencji odpadów itd. To, czy przedsiębiorca jest zobligowany do ich prowadzenia, zależy między innymi od rodzaju prowadzonej działalności.